Vandaag in de zondagschoolklas werd het verhaal verteld van de zalving van Jezus’ voeten, te lezen in bijvoorbeeld Johannes 12. Mijn collega-zondagschoolmeester stelde de kinderen op een gegeven moment de vraag: ‘Was Jezus getrouwd? Of had Hij een vriendin? Wat denken jullie?’.

Eén van de kinderen gaf het antwoord dat ik in eerste instantie ook zou hebben gegeven. Hij zei: ‘Jezus was toch een mens net als wij? Dus kon Hij ook verliefd worden’.

Mijn zondagschool-collega gaf het kind gelijk dat Jezus mens was net als wij. ‘Maar’, zei hij, ‘met een belangrijk verschil’. En toen vertelde hij dat Jezus’ liefde niet zo is als onze liefde. Jezus houdt van iedereen evenveel, onvoorwaardelijk en ongeacht wie of wat je bent. Hij zei dat hij zich daarom niet kon voorstellen dat Jezus van één iemand meer zou houden dan van iemand anders. Jezus had dus geen (zoals hij het uitdrukte) ‘love you-love you’.

Onlangs werd mij gevraagd wat de essentie van mijn persoonlijk geloof is. Ik antwoordde, zoals ik meestal bij deze vraag doe, dat ik het belangrijk vind om mijn Schepper te eren, om een relatie met Hem te hebben en om een goed leven te leiden, zoals Hij van mij wil. Afgelopen week en vandaag in het bijzonder besefte ik een ander essentieel aspect van mijn geloof. Het is dat wat een kinderlied zo mooi verwoordt: bij Jezus voel je je vrij om helemaal jezelf te zijn. Mensen kunnen enorm teleurstellen. Mensen hebben voorkeuren en handelen daarnaar. Ik ben zelf ook zo’n mens. Maar Jezus was en is niet zo’n mens. En dat is nou een essentie van mijn persoonlijk geloof: Jezus stelt nooit teleur. Daarom houd ik zo van Hem. Jezus heeft geen liefjes.